/پاسداری که بی تابی ریحانه هم او را از پرکشیدن باز نداشت/ من، نمیشناسمت. باور کن! بهانه نیست. حرف، حرف دل است. شاید از دلی غافل. گاهی، آن هم به بهانه ای، نامت را شنیده ام. سوسو زنان به هر سو، چشم دوختم تا نوری از وجودت را دریابم، تا چشمانم بیدار شود. می گویند: شجاعت، شرمنده شمایل شما بوده. مروت، درمانده مردانگی هایتان و خوبی ها وامدار خوبی هایتان ...